Een man en een aap

Daar zit ik dan.
Midden in de nacht in het pikkedonker over de grond te aaien. In de hoop de drie onderdelen van mn telefoon te vinden.
Best wel bang. Ik zie echt niets!
De paniek staat me aan de lippen.
Na lang zoeken vind ik ze, en wil ik de puzzelstukken in elkaar passen. Na veel proberen, opgeven, en opnieuw proberen is het daar dan eindelijk:

LICHT!

Ik ben nog nooit zo blij geweest om het beginscherm van mijn Samsung Galaxy te zien.

Ik besluit nu om met een gerust hart te gaan slapen, en kort daarna schrik ik me kapot wanneer de lichten in mijn kamer aanspringen en de airco als een gek begint te loeien.



Het afgelopen weekend zat ik samen met mijn stagebegeleider, en zijn compagnon in Albina. Een plaatsje in het Noordoosten van Suriname. Ik verwachtte een super primitieve omgeving, maar mijn hotelkamer had gewoon airco en kraanwater.

Op de weg naar Albina toe was het stil in de auto. De wegen werden langzaamaan hobbeliger, de bomen en begroeiing steeds hoger. De wind aaide me over mijn armpjes, en langzaamaan begonnen mijn stagebegeleider en ik te knikkebollen. Het was een lange rechte weg, waarbij we af en toe een klein dorpje of moskee passeerden. Die avond gingen we naar een toneelstuk kijken, gemaakt door wat jongeren uit Albina. Het was een maatschappijkritisch stuk met als thema het recht op onderwijs.
Telkens weer werd het volgende stukje op een staccato manier als een soort mantra opgedreund:

"Een man en een aap.
Een aap en een man.
De man is dik.
Is de aap ook dik?"

Dit is de Surinaamse variant op de leermethode Aap-noot-mies.
Geen wonder dat de Surinamers een hekel hebben aan de Nederlandse taal! Hun Nederlandse woordenschat is maar erg beperkt, merk ik ook telkens weer wanneer ik kinderen lesgeef.

Na een hectische nacht waarin ik wakker werd door de hitte vanwege een electriciteitsstoring, gingen we lesgeven aan een indianendorp. We waren weer eens ruimschoots te laat op de bestemming, maar er was nog geen kind te bekennen. Maar nadat wij met onze auto een rondje door het dorp hadden gereden, kwamen de kinderen druppelsgewijs het dorppad opgelopen. De informatie ging als een lopend vuurtje in de rondte en al gauw hadden we 15 kinderen voor ons staan. We deden wat spelletjes met ze, en daarna vroegen we ze waarover ze een toneelstukje wilde maken.
" De Bijbel" luide het antwoord.
Oke.. De Bijbel.

Ze kwamen al snel met een voorstel voor een verhaal waarover ze wilden spelen. Zo gezegd, zo gedaan. Het verhaal van koning Solomo, en het kind dat in tweeen gehakt zou worden.
Ongelofelijk hoe deze kinderen van niets iets konden maken.
Al gauw hadden ze een opstelling gemaakt, en wisten ze duidelijk te maken wie wie speelde doormiddel van kleine attribuutjes die ze gewoon uit het omliggende stukje groen hadden geplukt.
De koning had een veer op zijn hoofd. De twee bediende meisjes hadden ieder een palmblad waarmee ze bij zijn hoofd wuifden. En de twee mooiste dames van het land hielden beide een mooie bloem vast.

Savonds gingen mijn stagebegeleider plus comp. een vis stomen, maar gelukkig kreeg ik lekkere Surinaamse bami te eten. Er werd goed voor me gezorgd door de heren. Het was al donker buiten en voor de veiligheid verbleven we nog een nachtje extra. De dag erna reden we weer terug naar Paramaribo, over het hobbelige asfalt, en de roodgekleurde zangwegen, zodat ik smiddags les kon geven aan mijn klasje.

Ik had namelijk zon 50 aanmeldingen van kinderen die bij de naschoolse opvang theaterles van me wilde krijgen. Tijdens de proefles selecteerde ik de meest gemotiveerde kinderen, en zij krijgen nu op maandag en woensdag 1,5 uur les van me. Hele enthausiaste kinderen met ritmegevoel, durf en uitstraling. Het enige lastige is soms de taal. Ze kunnen zich gemakkelijker in de Surinaamse spreektaal uitdrukken, dan in het Nederlands. Onze taal wordt alleen gebruikt voor formele momenten zoals op school of op het werk. Maar we doen hard ons best om elkaar te begrijpen.

Verder begeef ik me nu regelmatig op Carifesta vergaderingen. Carifesta is de officiele afkorting van Caribbean Festival of Arts. Dit is een gigantisch evenement dat ieder jaar weer een ander Caraibisch land aandoet, en waar alle Caraibische landen hun cultuur vieren. Dit jaar is Carifesta dus in Suriname. En mijn stagebegeleider en ik zijn druk met allerlei praktijken rondom de organisatie, maar ook de artistieke uitvoering. Ik ga een dezer dagen de meest bekende gospel, hiphop en rock-artiesten begeleiden in hun stageperformance. Aanwijzingen geven over houding en show.
Ook ga ik vanmiddag (als alles doorgaat, want ja, dat weet je hier niet) een promotiefilmpje voor Carifesta opnemen dat op nationale (of misschien wel internationale) tv te zien zal zijn.
Heel leuk (ookal heb ik maar 1 zin)!


Verder ga ik nog een beetje zang en dansles krijgen van Kifoko. Een Surinaamse folkloregroep die nog werken vanuit de Afrikaanse roots.

En daar omheen probeer ik nog tijd over te houden om een beetje te zwemmen, te zonnen, de nieuwste bioscoopfilms te zien, en te genieten van de Surinaamse muziek, en het Surinaamse eten. Want oh boy, koken en dansen, dat kunnen ze hier wel!


Ciao!