Hier zeggen ze "Nawlins" ipv New Orleans

26 juli

Ik begin de dag met een pittige portie twijfels over de activiteiten die ik wil gaan doen.

Na uitgebreid onderzoek besluit ik vandaag een aantal musea aan te doen. Ook reserveer ik het eea voor de komende dagen.

Ik neem mn eerst uber ooit. Naar Studio BE. Een kunsthal gericht op kunstenaars uit de Africa American community die begonnen met dit communityproject in coronatijd.

Toen ging ik naar Jamnola, een soort selfiemuseum waar ik gratis naar binnen mocht omdat er een alleraardigste gastheer was die me wilde matsen! Nog wat info meegekregen over Mardi gras.

Toen ging het regenen. In deze buurten doet mn 4g het niet, dus dat geeft me een onprettig gevoel. Toch besloot ik te gaan lopen, met nog iets meer dan een uur op de klok voordat mn jazz tour begon.

Lopend door de plenzende regen met mn paraplutje in de hand ontdekte ik de mooiste huizen hier in the French Quarter! Ze hebben alle kleuren van de regenboog, de mooiste details, porches, schilderwerk. Ik had echt niet verwacht dat ze hier hele wijken vol van deze koloniale huizen zouden hebben! Sommige straten doen me echt aan Suriname en de Caribbean denken. Daar heb je ook dit soort woningen. Maar deze zijn ook nog eens extreem mooi onderhouden.

Nou, een supermarkt gevonden met fruit en groenten. Een brood met vezels kost hieral gauw 5/6 dollar. Echt gestoord.

Onderweg snel nog een vega hotdog met frietjes weggetikt.

En toen begon de jazz tour. Met een tas vol boodschappen die ik moest meeslepen sloot ik me aan bij de groep. Pandi is een gorgeous blonde plussize lady met zwart met gouden sterren op haar pailletten pakje. Ze begeleid de tour maar is tevens teacher and jazz singer. Ze klimt dus zelf ook bij sommige bands op het podium.

Ik leer twee Australians kennen, Tacu en ...?

Ook haak ik na de tour aan bij 4 Canadese vrouwen die op deze trip hun 40e verjaardag vieren. Kim, Renée, Natascha en ...?

Met twee meiden ga ik na de tour nog uit.

Ik heb heeeerlijke muziek gehoord! Had er graag nog wat langer van kunnen genieten maar mij werd geadviseerd om niet alleen naar huis te lopen vanaf daar. En uber nemen was alleen mogelijk als ik stabiele wifi zou oppikken. Dus sloot ik me bij bovengenoemde ladies aan die toch mijn kant op gingen en de uber al hadden besteld.

We dansen tot een uur of 00 in een club en dan zijn ze moe. Ik blijf hier niet alleen, en taai ook af. Maar goed ook want de drankjes doen best wel beslag op mijn lichaam met dit hete weer.

27 juli

Voor vandaag had ik gepland staan om naar het Soul Flower festival te gaan in het Louis Armstrong park, hier dichtbij. Helaas regende het de ganse dag, dat maakte dat ik binnen bleef. Op een klein boodschapje na.

In de grocery store vroeg een man naar mn afkomst (zoals zo velen. Ik heb al gehoord dat ik klink als een Canadees. Maar iig, zodra ik mn mond open doe komen er bij de meesten wel vraagtekens op het gezicht).

Toen hij mn verhaal had aangehoord was hij zo enthousiast geworden dat ik een gratis kopje koffie kreeg aangeboden. Hoewel ik helemaal geen koffie drink, toonde ik mn dankbaarheid door de koffie toch daadwerkelijk te gaan pakken. En met een shitload of creamer and sugar was het prima te doen. Haha

Ik at nog een beignet bij een café. Een erfenis van de Fransen die hier lang hebben geheerst. Het waren 3 oliebol achtige vierkanten. Wederom een gefrituurde calorieënbom. Maar wel eentje die ik volgens lokale gebruiken gehad moet hebben bij een bezoek aan deze stad. Ook de pralines smaken me erg goed: een grote koek overgoten met caramel en pecannootjes. Vreselijk lekker, vreselijk zoet.

De rest vd dag bleef ik maar binnen totdat eea overwaaide.

Om 19u dook ik met Ronnie een kroeg in. Eentje waar de locals komen. Een verademing om even buiten de extreem drukke uitgaansstraat te komen. Ronnie leerde ik in 2019 kennen op het cruiseschip waar ik met mn ouders op voer. Hij was heel aardig, maar verder niet mn type. Toch appten we af en toe. Eens in de zoveeltijd nam hij het initiatief om even wat van zich te laten horen. Dit resulteerde er in dat we elkaar weer zagen. (Ik was me er tot voor kort niet eens van bewust dat hij hier woonde).

Van 19 tot een uur of 00 hebben we bijgepraat en gelachen. Die Amerikanen verengelsen alles. Het automerk Renault bijv (in jullie hoofd klinkt dit nu op zn Frans als Renooowww) . Hier in Amerika zeggen ze "Re Nalt".

Na een aantal frozen pineapple mojitos ("Moohietaaawhs") gingen we nog naar 2 jazzclubjes. Waarna Ronnie me de liefde leek te verklaren door heel vaak te herhalen hoe hij al vanaf moment 1 op de cruise had gehoopt dat ik in Amerika woonde, waardoor we wat met elkaar konden beginnen.

Hoewel ik me gevleid voelde (en n beetje naief omdat ik me dit niet eerder had beseft. Mijn intenties zijn altijd puur vriendschappelijk geweest) wist ik ook niet precies hoe ik hierop moest reageren. Dus lachte ik het een beetje weg. Hij zette me om half 2 netjes weer bij mn appartement af. En moest het doen met een knuffel. Eigenlijk wilde hij me de komende dagen nog elke dag treffen. Ik denk dat ik daar maar een stokje voor moet steken.

28 juli

Vannacht sliep ik onrustig, in de wetenschap dat ik vandaag weer "vroeg" op moest ivm de brunch op Riverboat cruise die ik had gereserveerd.

Ik werd afgezet door een hele aardige, Senegalese uberdriver. Hij voelde zich duidelijk helemaal in zn element toen ik vertelde dat een vriendin van mij getrouwd is met een Senegalese man. Bij de herkenning van hun Senegalese voornamen die ik opnoemde begonnen zijn ogen te fonkelen. Hij was nu 6 maanden in de US en hij gaf toe dat hij nog maar weinig vrienden had gemaakt hier. Ook hij was nogal huiverig door alles wat hij gehoord had. Heel leuk gesprek hadden we samen, waarin hij me op de valreep nog voorstelde om eens samen naar Senegal te gaan[e-1f923][e-1f923]

De cruise op de boot gaf me een bejaardenboot gevoel. (Die ene met dat plateau met daarop het buffet waar voor werd geklapt). Er speelde een zeer matig jazzbandje. Toen iedereen goed en wel aan boord was werd het buffet geopend. In een halve minuut stonden alle hongerige gasten in de wachtrij.

We aten creamed spinach, scrambled eggs, fruitsalade, grits (soort maispap), biscuits (hartige scones), french toast fingers en ik proefde zelfs wat van de Gumbo! Een echte creoolse maaltijd van rijst overgoten met een soort heel bruinige saus van boullion, stukjes worst, andere stukjes vlees, groenten en een hoop cajun kruiden. Ook weer een lokale delicatesse die ik van mn lijstje kan afstrepen.

De padlewheer was leuk om eens van dichtbij te bewonderen. Het eten was best lekker en de jazz gaf toch een extra dimensie aan de vaart over de Mississippi rivier. Ik zag mensen met volle buik met hun hun kinderen of tante of oma dansen. En dat was leuk om te zien.

Ik slenterde nog wat door een shoppingmall en ging huiswaarts. Ik hing de rest vd middag binnen. En zit nu aan Bourbonstreet nog wat matige jazz te luisteren.

Ik zit op een soort Frans terrasstoeltje dat pijn doet aan mn behind, af en toe strijkt er een vlaag van pies en kots-lucht omhoog vanaf de stoeptegels, maar het briesje en de stemming zijn fijn.

Nog twee daagjes...